— Έχουν γραφεί πολλά, και σωστά, αλλά και λανθασμένα, για την μαζική μετανάστευση, κυρίως στη Πελοπόννησο, των αρχικών ομάδων, που προέρχονταν από την νότια Αλβανία, όπως την ξέρουμε σήμερα και που το ορθό είναι, να συνεχίσουμε να την αποκαλούμε Βόρειο Ήπειρο.
— Σας έχω περιγράψει με σαφήνεια, ότι μέχρι περίπου το 1400 μ.Χ. δεν υπήρξε καμία απολύτως μαζική είσοδος μεταναστών εντός της Πελοποννήσου, και αυτό δικαιολογείται από το αναμβισβήτητο ιστορικό γεγονός, ότι το δεύτερο ήμυσι του 14ου αιώνα, ο γνωστός Ελλαδικός χώρος και ιδίως η Πελοπόννησος, βρισκόταν σε πολλές πολεμικές διαρκείς συγκρούσεις. Βενετοί, λοιποί Λατίνοι, Βούλγαροι, Σέρβοι και Τούρκοι, εισέβαλαν και κατασπάραζαν την αυτοδιαλυόμενη Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Βεβαίως το ίδιο συνέβαινε και στην Ήπειρο, με αποτέλεσμα οι Έλληνες Αρβανίτες, ως πρώην στρατηγικά και στρατιωτικά κύριοι των κάστρων και κλεισούρων της περιοχής των Αρβάνων, να δέχονται τις περισσότερες ένοπλες πιέσεις. Οι Αλβανοί Γκέκηδες μισθώνονταν από όλους, ως αναλώσιμοι χασάπηδες των Βαλκανικών λαών, από τους τοπικούς φεουδάρχες, οι οποίοι έκαναν όνειρα να γίνουν…. αυτοκράτορες εκ του μηδενός. Οι Αλβανοί Γκέκηδες μισθοφόροι, πήγαιναν με όποιον τους πλήρωνε καλύτερα. Αυτό δεν απαλάσσει των ευθυνών για τις σφαγές των Ελληνικών πληθυσμών, Σέρβους, Βούλγαρους, Λατίνους και Τούρκους. Όλοι ήθελαν να ελέγχουν τις τότε σημαντικότατες οδικές αρτηρίες που συνέδεαν τη δύση με την ανατολή. Οι δρόμοι αυτοί διέρχονταν από τα Άρβανα.
Οι Τούρκοι από το 1400 μ.Χ. έκαναν περιπάτους σε όλη την νότιο (σημερινή) Αλβανία και μέχρι το 1415 την είχαν καταλάβει. Η αδυναμία της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης να συντηρεί ένοπλα σώματα (Ελλήνων) Αρβανιτών, σε αυτήν την απομακρυσμένη γι΄ αυτήν και συχνά αποκομμένη περιοχή και οι συνεχείς συγκρούσεις άρχισαν να επιφέρουν την ολική καταστροφή «στα περί το Άρβανον πολίχνεια» και τη παραμέληση των μικρών αγροτικών εκτάσεων που διέθεταν οι Αρβανίτες. Αποτέλεσμα αυτών των πολεμικών πιέσεων, ήταν να αρχίσουν περίπου από το 1380 οι μεταναστεύσεις των Ελλήνων Αρβανιτών κλπ Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, προς τη σημερινή όπως την ξέρουμε Ήπειρο, τη Θεσσαλία, την Αιτωλία, Ακαρνανία και τα νησιά του Ιονίου. Αυτοί οι τόποι, χρησίμευσαν για τους περισσότερους ως προσωρινοί σταθμοί, στους οποίους συναντούσαν από τις ένοπλες συμμορίες Γκέκηδων των πάσης προελεύσεως Φεουδαρχών, τα ίδια προβλήματα που είχαν στη χαμένη πατρίδα.
Από τα Ιόνια νησιά, Έλληνες Αρβανίτες σκορπίστηκαν στις Ευρωπαϊκές χώρες, όπου αρκετοί έγιναν οι διάσημοι stradioti ή stratiota. Από τη Θεσσαλία σκορπίσθηκαν σε Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, νησιά Αιγαίου, Αττική, Βοιωτία. Από την Αιτωλία – Ακαρνανία, ως επί το πλείστον, άρχισαν να μετακινούνται προς Πελοπόννησο, είτε με καΐκια, είτε διά της Κορίνθου. Κάποιοι, με ενδιάμεσους σταθμούς χωριά της Ηπείρου, αργά αλλά σταθερά, άρχισαν να συγκεντρώνονται στη περιοχή του Σουλίου. Το κοινό όλων των Ελλήνων Αρβανιτών, όπου και αν μετεγκατεστάθησαν, είναι ότι αποδείχθησαν σε όλες τις γενιές, άριστοι πολεμιστές και λάτρεις της Ελλάδας.
Μπορεί πολλά από τα παραπάνω να τα έχω ξαναγράψει με αφορμή άλλα παρεμφερή θέματα, μπορεί σαν πρόλογος να φαίνεται ότι μακρυγόρησα, όμως είναι αναγκαία στη προσπάθειά μας να ανατρέπουμε πλαστογραφήσεις της Ιστορίας μας, και μάλιστα όταν γίνονται απόπειρες Αλβανοποίησης ακόμα και της Πελοποννήσου με κραυγαλέα ψέματα, συνεπικουρούμενα από ντόπια κακώς νοούμενα συμφέροντα εξουσίας. Έρχομαι λοιπόν στο καίριο θέμα της δήθεν αθρόας καθόδου Αλβανών στην… έρημη από Έλληνες, αλλά πάντα…. εύφορης Πελοποννήσου.
Πηγές υπάρχουν πολλές και σοβαρές. Όμως κι΄ εγώ έχω τις αδυναμίες μου και αρέσκομαι να καταπιάνομαι με την γελοιοποίηση της παραπληροφόρησης. Το διαδίκτυο προσφέρεται πλέον για τέτοια παιχνίδια. Επιλέγω λοιπόν την γνωστή για τα φιλοαλβανικά της αισθήματα ιστοσελίδα ΕΛΛΗΝΕΣ – ΑΛΒΑΝΟΙ, της οποίας τα ερμαφρόδιτα άρθρα γίνονται σημαία σε όλες τις σελίδες Αλβανών πρακτόρων και νεοεθνικιστών. Σας παραθέτω παρακάτω αυτούσιο το άρθρο «ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΟΥ ΜΩΡΕΩΣ» το οποίο αναφέρεται στη πρώτη μαζική είσοδο «Αλβανών» στην Πελοπόννησο το 1405, οι οποίοι εν τέλει ήσαν…. ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ!!!!!!
=== ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΟΥ ΜΩΡΕΩΣ
Ενδιαφερει να γνωρισουμε πως ειχαν εξελιχθει κατα την περιοδο εκεινη τα πραγματα στο δεσποτατο του Μυστρα. Το 1380, ειχε πεθανει ο Μανουηλ Καντακουζηνος, αφηνοντας κληρονομο του δεσποτατου τον ανηψιο του Δημητριο.
Ο αδελφος του Μανουηλ και πατερας του ανηλικου διαδοχου, Ματθαιος Καντακουζηνος, αυτοδιοριζεται «αυτοκρατωρ» και κυβερνα για λιγο το Δεσποτατο, εως οτου το 1383 κατορθωνει ο Θεοδωρος Α’ Παλαιολογος να παραμερισει τους δυο Καντακουζηνους, πατερα και γιο, και να αναγνωρισθει αυτος δεσποτης του Μυστρα. Η καταστασις που ευρηκε στο δεσποτατο ηταν εξαιρετικα δυσμενης γι’ αυτον. Οι τοπικοι αρχοντες, που αποτελουσαν την πανισχυρη φεουδαλικη αριστοκρατια, δυστροπουσαν εναντιον του και, στις προσπαθειες του να τους επιβληθει, δεν εδισταζαν να ζητουν υπερασπισιν απο τους εχθρους που περιεβαλλαν το δεσποτατο, τους Βενετους, τους Ναβαρραιους και τους Τουρκους. Αποφασισμενος ο Θεοδωρος να νικησει την αντιδραση τους, ανοιγει ατελειωτο πολεμο εναντιον τους, ενω συγχρονως αντιμετωπιζει τους περισπασμους απο μερους των εξωτερικων εχθρων. Ολες δε αυτες οι δυσκολιες, χωρις να πτοουν τον σθεναρο και δραστηριο Παλαιολογο, του εντεινουν τον ζηλο να αυξησει με καθε τροπο τις δυναμεις του Δεσποτατου. Παντρευεται την κορη του Νεριου Ατζαιολη και της Μαριας Ρεντη (κορη του αρβανιτη Ιωαννη Ρεντη, οπου για τις υπηρεσιες του απεκτησε τεραστια κτηματα στην σημερινη περιοχη του Ρεντη των Αθηνων) και με τον δεσμο αυτον κλεινει πολυτιμη συμμαχια με τον δαιμονιο Φλωρεντινο γειτονα.
Οταν δε το 1394 ο Νεριος Ατζαιολης πεθαινει, ο Θεοδωρος, ως γαμβρος του, γινεται κληρονομος της καστελλανιας Κορινθου.
— Αφου απεκτησε την Κορινθια ο Θεοδωρος Παλαιολογος, επωφελειται το 1405 απο την καθοδο δεκα χιλιαδων περιπου Αλβανων απο εκεινους που ειχε κτυπησει στην Αιτωλια ο Καρολος Α’ Τοκκος (****), και δεχεται να τους εγκαταστησει στο Δεσποτατο του.
Ο αυτοκρατωρ του Βυζαντιου Μανουηλ Παλαιολογος εχαρακτηρισε εκεινην την ενεργεια του αδελφου του ως μιαν απο τις μεγαλυτερες επιτυχιες του και, στον επιταφιο λογο που του απηγγειλε, μας περιγραφει την πραγματοποιηση της με ολες τις λεπτομερειες, που πραγματικα δειχνουν την εξυπνη και την δυνατη προσωπικοτητα του Θεοδωρου, αλλα και τον πολιτισμο και τα ηθη που χαρακτηριζαν τους Ελληνες Αρβανιτες κατα τις αρχες του 15 ου αιωνα. Θα μεταφερωμε εδω την περιγραφη τους, η οποια διαψευδει οσους εφαντασθηκαν τους Αρβανιτες ως στοιχεια αναρχικα και απειθαρχητα.
Φθανουν στον Ισθμο με τις γυναικες τους και με τα παιδια τους και εκει στηνουν τις σκηνες τους και απλωνουν τις ανδρομιδες τους. Δεν επιχειρουν να μπουν με το «αστε ντουα» (ετσι θελω,το δικο μας «ντου», επιθεση) στο Δεσποτατο, αλλα οι ιδιοι αναγγελλουν τους εαυτους τους στον αρχοντα του τοπου.. Χωρις να αμελησουν καθολου, ετοιμαζουν μια λαμπρα πρεσβεια απο αρχηγους, οι οποιοι ντυμενοι με την ομορφη αρβανιτικη φορεσια (ασφαλως ειναι η (αργότερα γνωστή) Σουλιωτικη, εκεινη που διαλεξε ο Οθων ως Εθνικο ντυσιμο. Βλεπε FINLAY, History of Greece, τομος VI σελ. 39-40) και με πλουσια δωρα, οπως συνηθιζονταν κατα τον Μεσαιωνα, την στελνουν (την αντιπροσωπεία-πρεσβεία) στον Δεσποτη του Μορεως, για να μαθουν πρωτα-πρωτα τι γνωμην εχει γι’αυτους. Του εξηγουν οτι επιθυμουν, αφου παρουν την αδεια του, να μπουν στην χωρα του και να εγκατασταθουν, κανοντας ο,τι αυτος διαταξει. Ο Θεοδωρος δεχεται με χαρα τους αντιπροσωπους και στελνει τους ιδιους να φωναξουν και τους αλλους αρχηγους. Τους ετοιμαζει μεγαλην υποδοχην και, αφου τους καλοσωρισε με εγκαρδια δεξιωση, δινοντας τους την ευκαιρια να γνωρισουν την εμφυτη γλυκα των τροπων του, ακουσε το αιτημα τους, αρκεσθηκε στους ορκους, με τους οποιους τον εβεβαιωσαν οτι θα ζησουν ησυχοι και νομοταγεις και οτι θα του ειναι πιστοι υπηκοοι και στρατιωτες, και τους εδωσε την αδεια να περασουν στο Δεσποτατο.
Πολλοι απο τους συμβουλους του, χωρις να ειναι παραλογοι, τον απετρεψαν να τους δεχθει, και γιατι το πληθος τους ηταν τοσο μεγαλο, που καταντουσε επιφοβο, και γιατι ενομιζαν οτι το γεγονος οτι ησαν μαθημενοι να ζουν αλλιως -ασφαλως ο αυτοκρατωρ στο σημειο αυτο εκρυβε σε υπαινιγμο την αγαπη τους στο πλιατσικο- θα εδημιουργουσε ζητηματα. Ο Θεοδωρος ομως, σταθερος στις πεποιθησεις του, εκανε οπως αυτος νομιζε, δειχνοντας με την πιστη του, με το θαρρος του και με την σωστη του σκεψη αξιοπιστια, ανδρισμο, και φρονησιν (Migne, Patrologia Graeca, τομ. CLVI (156), στ.212-213. Ελευθερη αποδοσις του κειμενου).
Φαινεται ομως, οτι ο Μανουηλ Παλαιολογος, περιγραφοντας ετσι το ιστορικο της προσφυγης Αρβανιτων στο Δεσποτατο του Μορεως, θελησε να δωσει ολην την τιμη της επιτυχιας στον νεκρο αδελφο του, παραλειποντας να κανει λογο και για την δικη του συμβολη σ’ αυτο το ζητημα. Οπως ξερουμε και απο αλλες περιπτωσεις εποικισμων, μια τοσο υπευθυνη αποφασις επρεπε οπωσδηποτε να στηριζεται σε «προσταγμα βασιλικον» (ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗΣ, εκδ. Βοννης, σελ.319). Δεν ηταν λοιπον δυνατον να δεχθει εναν τοσο μεγαλο αριθμο Αρβανιτων στον Μορια ο Θεοδωρος Παλαιολογος χωρις την τυπικη τουλαχιστον εγκριση του αδελφου του αυτοκρατορα. Και πραγματικα, υπαρχει σε Μεσαιωνικη πηγη μαρτυρια, οτι ειχε προηγηθει και σ’ αυτην την περιπτωση η διατυπωσις εκεινη. Στο επικο ποιημα που αφιερωσε ο Τζανε Κορωναιος στον περιφημο Αρβανιτη στρατιωτη των αρχων του 16 ου αιωνα Μερκουρη Μπουα, αναφερονται δυο ανηψια του Αρβανιτη Δεσποτη της Αρτας Μουρικη Μπουα Σγούρου, γιοι του Παυλου Μπουα Σπατα, του αυθεντη της Ναυπακτου, που ηταν θειος του Μουρικη, ή καποιου αδελφου του Μουρικη, που ισως υπηρχε και εμεινε αγνωστος γιατι ειχε προωρα πεθανει. Ασφαλως δε, προκειται για τον Αλεξη Μπουα, που τους βρισκουμε κατα τις πρωτες δεκαετιες του 15 ου αιωνα στον Μυστρα. Γραφει λοιπον ο Τζανε Κορωναιος γι’ αυτους, οτι, αμεσως μετα την επικρατηση του Φλωρεντινου κομητος Καρολου Τοκκου Α’ στην Αιτωλια (1405), κατεφυγαν οι δυο νεαροι Μπουαιοι στο Βυζαντιο, στον αυτοκρατορα Μανουηλ Β’ Παλαιολογο, ο οποιος τους εδεχθηκε και τους διωρισε ως τιτλουχους, στρατιωτικους βεβαια, στο Δεσποτατο του Μορεως.
Αφου λοιπον, τα δυο αρχοντοπουλα επηραν την εγκρισιν του αυτοκρατορος, και αφου εκεινος ανεγνωρισεν τον πρεσβυτερο, βεβαια, απο αυτους ως αρχηγον ολων των Αρβανιτων που θα επαιρναν στρατιωτικην εγκατασταση στο Δεσποτατο του Μορεως, δινοντας του και τον τιτλο του μεγαλου μεσαζοντος, κατεβηκαν στον Ισθμο, οπου ειχαν φθασει κιολας οι ανθρωποι τους, και εστειλαν απο εκει πρεσβειαν στον Δεσποτη Θεοδωρο, για να παρουν και την δικη του αδεια.
Με την δυναμην αυτην, οχι μονον την ησυχια και την ακεραιοτητα του Δεσποτατου εξησφαλισε, αλλα μπορεσε και να επεκτεινει τα ορια του με απελευθερωτικον αγωνα.
«Αρβανίτες, οί Δωριείς τού Νεωτέρου Ελληνισμού» Κ. Μπίρης
Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα δεν μας συνηθίζει σε τέτοια άρθρα.
=== Πέραν της διαπιστωμένης εθνοτικής καταγωγής των Ελλήνων Αρβανιτών που μετανάστευσαν μαζικά από το 1405 στη Πελοπόννησο, αξίζει να σημειώσουμε και μια άλλη ανατροπή. Οι πλανόδιοι ιστοριοδίφες, έχουν γράψει ένα σωρό ανοησίες κατά παραγγελίαν, για τους λόγους που επετράπει η εγκατάστασή τους στην Πελοπόννησο. Προσπάθησαν (και προσπαθούν) να δώσουν την εικόνα μιας Πελοποννήσου έρημης, της οποίας οι κάτοικοι είτε την εγκατέλειψαν, είτε πέθαναν μαζικά από…. πανούκλα, λες και οι Αρβανίτες (ή έστω οι προπαγανδιζόμενοι Αλβανοί) που κλήθηκαν να καλύψουν την Πελοποννησιακή ερημιά, είχαν ανοσία στη πανούκλα!!! Η αλήθεια λοιπόν είναι, ότι ο Δεσπότης του Μωριά Θεόδωρος Παλαιολογος είχε πολλούς εχθρούς και πολλά πολεμικά μέτωπα να αντιπετωπίσει χωρίς κανέναν σύμμαχο, και ξαφνικά του ήλθαν ουρανοκατέβατοι 10.000 σύμμαχοι, εκ των οποίων οι 3.000 τουλάχιστον, ήσαν ετοιμοπόλεμοι Έλληνες Αρβανίτες πολεμιστές!!!!!!
**** Ο χασάπης Κάρολος Α΄ Τόκκος (1372 – 4 Ιουλίου 1429), με καθαρά μισθοφορική δύναμη κυρίως από Αλβανούς Γκέκηδες, ήταν κόμης παλατινός Κεφαλληνίας Ζακύνθου (περίπου 1376–1429), δούκας Λευκάδας, Δεσπότης Ηπείρου (1411–1429) και βαρώνος της Βοστίτσας.
ΣΧΕΤΙΚΑ: