Η Προεπαναστάτρια, η Καπετάνα, η Ναύαρχος, η Αρβανίτισσα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (Μέρος 1).

  === Αρχίζω τις βιογραφίες ηρώων με αρβανίτικη καταγωγή, από τη μεγάλη, την τεράστια αγωνίστρια του Γένους του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ, για πολλούς λόγους και κυρίως:
— Ήταν γυναίκα με μυαλό ξυράφι και έκανε για 1.000 άντρες.
—  Λάτρεψε την μάνα Ελλάδα και κάποια ρεμάλια εξουσίας, σαν τα σημερινά, της φέρθηκαν βρόμικα, μη πω χειρότερα λόγια. Η οικογένειά της πρόσφερα πολύ αίμα, θυσία στον αγώνα για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
— Ξόδεψε τεράστια προσωπική και οικογενειακή περιουσία για την επανάσταση του 1821, και θυσιάστηκε χωρίς ανταλλάγματα. Οι απολαβές περίσσεψαν για τους απόλεμους καλαμαράδες.
— Η αποδεδειγμένη μύησή της στην Επαναστατική Οργάνωση της Φιλικής Εταιρείας, αποτελεί χαστούκι στους μασόνους (τέκτονες). Οι τελευταίοι, έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι εμφανίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο, μετά το 1828, σαν παρατραπεζικά τρωκτικά, για να ροκανίζουν τα τοκογλυφικά δάνεια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Επίσης είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, ότι ακόμα και μέχρι σήμερα, οι μασονικές οργανώσεις, ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΩΣ ΜΕΛΗ ΤΟΥΣ. Επομένως, αν η Επαναστατική Οργάνωση «Φιλική Εταιρεία», ήταν μασονική οργάνωση, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν στις τάξεις της μια γυναίκα. Για να γλυτώσουν δε τις κραβατομουρμούρες και τα ενδοοικογενειακά καρφώματα, οι μασόνοι έφτιαξαν τα εδώ και 40-50 τελευταία χρόνια περίπου, ξέχωρες γυναικείες οργανώσεις «Λάϊονς» και «Ρόταρι», να έχουν οι κυρίες τους να παίζουν κουμκάν και να πίνουν τέϊα, ενώ θα παρακολουθούν τους φτωχούς καθώς θα πεθαίνουν από τη πείνα, για να έχουν αυτές να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
— Ήταν Αρβανίτικης καταγωγής. Στα περί «Αρβανίτικης καταγωγής» θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΝΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ «ΕΝΑΡΞΗ» ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821
Η Μπουμπουλίνα, καταγόταν από Αρβανίτικη οικογένεια της Ύδρας, ενώ γεννήθηκε μέσα στις …φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση.  Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση.

Το μικρό της όνομα ήταν Λασκαρίνα και το κανονικό πλήρες ονοματεπώνυμο, Λασκαρίνα Πινότση. Μετά τον θάνατο του πατέρα της Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η μητέρα της Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχρινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30 της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Από τον δεύτερο τον Μπούμπουλη, της έμεινα το επίθετο «Μπουμπουλίνα».  Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδο.

Ο Μπούμπουλης, πραγματική μάστιγα των πειρατών, σκοτώθηκε σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα της εποχής. Κατατρόπωσε συγχρόνως σε ναυμαχία δύο Αλγερίνικα πειρατικά πλοία και όπως αναφέρει ο ιστορικός Ανάργυρος Χατζή-Αναργύρου.

«….έπεσε δε κατά την εσχάτην στιγμήν των νικητηρίων, ότε ανυψώσαντος αυτού άνωθεν του καταφράγματος την κεφαλήν, όπως εποπτεύση το έσχατον τον καταβεβλημένον εχθρόν, βολή πυροβόλου τον κατέλαβεν εν τω μέσω του μετώπου και τον άφηκεν άπνουν. Τον ήρωα πέσοντα, διαδέχεται αμέσως εις την διοίκησην του πλοίου μάχιμος συγγενής, όστις του κυβερνήτου τον θάνατον αποκρύψας επανέλαβεν εντονώτερον το πυρ, και εν ακαρεί καταθραύσας πάντα τα έμβολα των καταδρομέων, διέσπειρε τον θάνατον περί αυτούς.«

Το έτος 1811 βρίσκει την Μπουμπουλίνα δύο φορές χήρα, μητέρα επτά παιδιών και κληρονόμο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας σε πλοία, μετρητά και ακίνητα. Τα μετρητά και μόνο που της άφησε ο Μπούμπουλης ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα – χρυσά Ισπανικά νομίσματα της εποχής. Την περιουσία αυτή όχι μόνο διατηρεί αλλά και αυξάνει με τη σωστή διαχείριση και το εμπόριο. Γίνεται μέτοχος σε διάφορα Σπετσιώτικα πλοία και αργότερα ναυπηγεί και τρία δικά της.

Μεταξύ αυτών ο περίφημος και ονομαστός «Αγαμέμνων», το πρώτο ελληνικό πολεμικό πλοίο του 1821, του οποίου η ναυπήγηση εκόστισε 75.000 τάλαρα.

Ο δεύτερος σύζυγός της, ο Μπούμπουλης, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και πήρε μέρος με δικά του πλοία στη ναυμαχία κατά των Τούρκων στην Ίμβρο και την Τένεδο το 1807. Για τις υπηρεσίες του αυτές είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τους Ρώσους οι οποίοι του απένειμαν τον τίτλο του πλοιάρχου του Ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου αλλά και τον τίτλο του επίτιμου Ρώσου πολίτη. Με αφορμή τις πράξεις αυτές του Μπούμπουλη, η Τουρκία προσπαθεί το 1816 να δημεύσει την περιουσία της Μπουμπουλίνας, η οποία για να την σώσει,  μεταβαίνει με το πλοίο της, «Κοριέζος», στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συμβαίνουν τα ακόλουθα γεγονότα.

Πρώτα συναντά τον Ρώσο πρέσβη, κόμη Στρογγανώφ, από τον οποίο ζητά προστασία λόγω των υπηρεσιών του άντρα της προς τη Ρωσία επιδεικνύοντας μάλιστα προς αυτόν, επιστολή του Ρώσου ναυάρχου Σενιάρ, ο οποίος πιστοποιούσε τις υπηρεσίες του Μπούμπουλη. Επιπλέον τα πλοία της έφεραν τότε την Ρωσική σημαία, βάση της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Ο Στρογγανώφ, γνωστός φιλέλληνας της εποχής, στην προσπάθεια του να τη βοηθήσει και για να αποφύγει την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, τη φυγαδεύει στην Κριμαία, σε ένα αγρόκτημα που της παραχωρεί ο Τσάρος Αλέξανδρος Α’ και όπου η Μπουμπουλίνα ζει περίπου 3 μήνες.

Πριν φύγει για την Κριμαία, καταφέρνει και συναντά στην Κωνσταντινούπολη και τη Βαλιδέ Σουλτάνα, τη μητέρα δηλαδή του Τούρκου Σουλτάνου. Η Σουλτάνα πρέπει να εντυπωσιάστηκε πολύ από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της Μπουμπουλίνας, ώστε λίγο αργότερα πείθει το γιό της, Μαχμούτ Β’, να υπογράψει ειδικό φιρμάνι με το οποίο εξασφαλίζεται η περιουσία της Μπουμπουλίνας και παύει πλέον ο φόβος συλλήψεώς της από τους Τούρκους. Μόλις η Μπουμπουλίνα μαθαίνει αυτό το νέο, φεύγει από την Κριμαία και επιστρέφει αμέσως στις Σπέτσες.

Κατά την παραμονή της στην Κωνσταντινούπολη αλλά ίσως και σε επόμενο ταξίδι της εκεί το 1818,  έρχεται σε επαφή με τους  Φιλικούς και μυείται στην Φιλική Εταιρία. Η Μπουμπουλίνα είναι η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία, στο χαμηλότερο βαθμό μύησης, καθότι οι γυναίκες δεν εγίνονταν δεκτές από τους Φιλικούς.

Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στις Σπέτσες αρχίζει τις προετοιμασίες της για την επανάσταση που πρόκειται να ξεσπάσει. Αγοράζει όπλα και πολεμοφόδια από τα λιμάνια του εξωτερικού, τα φέρνει κρυφά με τα καράβια της και τα αποθηκεύει σε διάφορες κρύπτες  στο σπίτι της και στο νησί. Το 1820 τελειώνει στις Σπέτσες η ναυπήγηση του Αγαμέμνονα, της ναυαρχίδας της, ένα καράβι εξ’αρχής φτιαγμένο για πόλεμο, μία κορβέτα μήκους 48 πήχεων και οπλισμένη με 18, μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια. Η ναυπήγηση του «Αγαμέμνονα» είχε σαν αποτέλεσμα να καταγγελθεί η Μπουμπουλίνα στην Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο.

Η πολυμήχανη όμως Μπουμπουλίνα όχι μόνο κατόρθωσε να τελειώσει την κατασκευή του Αγαμέμνονα, δωροδοκώντας με μεγάλο χρηματικό ποσό τον απεσταλμένο στις Σπέτσες Τούρκο  επιθεωρητή, αλλά συγχρόνως κατάφερε να εξοριστούν από το νησί και οι άνθρωποι που την είχαν καταγγείλει.

Δυστυχώς η ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας είχε και αυτή τραγικό τέλος όπως και η ίδια η καπετάνισσα. Το πλοίο, μετά το θάνατο της Μπουμπουλίνας, δόθηκε από τους απογόνους της, στο Ελληνικό κράτος. Μετονομάστηκε σε Σπέτσες και έγινε η ναυαρχίδα του νεοσυσταθέντος τότε από τον Καποδίστρια, κρατικού στόλου. Κάηκε το 1831 στο ναύσταθμο του Πόρου από τον Μιαούλη, όταν αυτός έβαλε μπουρλότο και έκαψε σχεδόν όλο το κρατικό στόλο σε μια προσπάθειά του να μην πέσουν τα πλοία στα χέρια των αντιπάλων του, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καποδίστρια.
Τα αίτια της πράξης του Μιαούλη, που τόσα πρόσφερε στον Αγώνα, τα αναζητούμε στην τρίτη κατά σειρά εμφύλια διαμάχη (τότε ήταν μεταξύ του φιλοαγγλικού και του φιλορωσικού κόμματος) που συγκλόνιζε για άλλη μια φορά το Ελληνικό κράτος από την έναρξη της επανάστασης. Οι εμφύλιοι αυτοί σπαραγμοί, μία κατάρα θα λέγαμε της φυλής μας, είχαν κατά τα λεγόμενα του στρατηγού Μακρυγιάννη, περισσότερους νεκρούς μέχρι την εποχή της βασιλείας του Όθωνα, από αυτούς που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των Τούρκων.

Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέπτεται και πάλι την Κωνσταντινούπολη, πιθανότατα για το θέμα της ναυπήγησης του Αγαμέμνονα. Εκεί έρχεται σε συνεννόηση με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ για την εποχή της έναρξης της Επανάστασης.  Αργότερα συγκροτεί δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τα παλικάρια της, όπως τους φώναζε, τους οποίους συντηρεί η ίδια επί σειρά ετών, όπως και τα πληρώματά της. Όταν οι Έλληνες πολιορκούν το Ναύπλιο και κατόπιν την Τρίπολη, τους εφοδιάζει με τρόφιμα και πολεμοφόδια και έτσι ξοδεύει στα δύο μόλις πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όλη την περιουσία της.

ΚΥΡΙΑ ΠΗΓΗ: Μουσείο Μπουμπουλίνας

Σχόλια και συμπληρωματικές σημειώσεις, μπορείτε να  στέλνετε, στη διεύθυνση: [email protected]