— Ο Στέφανος Ούρος Δ΄ Δουσάν (βασιλεύς ή κράλης ή καίσαρας ή αυτοκράτορας) της Σερβίας γεννήθηκε το 1308 και πέθανε το 1355. Θεωρείται από τους Σέρβους σαν ο σημαντικότερους ηγέτης της ιστορίας τους. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς της Σερβίας Ούρος Γ΄ και μητέρα του η Θεοδώρα Σμίλετς της Βουλγαρίας (η οποία ήταν κόρη του αυτοκράτορα της Βουλγαρίας Σμίλετς).
— ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, ότι το πρώτο αυτόνομο Σερβικό κράτος δημιουργήθηκε τον 9ο αιώνα με τις ευλογίες της… Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η ίδια Βυζαντινή εύνοια επαναλήφθηκε το 1217, όταν το βασίλειο της Σερβίας έγινε ανεξάρτητο, υπό την δυναστεία της οικογένειας Νεμάνια (Nemanjić). Αυτή η οικογένεια αποδείχθηκε ιστορικά, ότι είχε αντιγράψει όλα τα στραβά κι΄ ανάποδα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και εν τέλει έδειξε την μέγιστη δυνατή αχαριστία της στην ευεργέτιδά της.
— Ο τρόπος που ανήλθε στον Σέρβικο θρόνο ο κράλης Στέφαν Ούρος Δ΄ Δουσάν, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις μεθόδους ανόδου όλων των προκατόχων και διαδοχικών μελών της οικογένειας Νεμάνια (Nemanjić). Έγιναν υπερβολικά πολλοί πόλεμοι και δολοφονίες μεταξύ μελών της οικογένειας για την κατάληψη του θρόνου!!!
Από το 1314 μέχρι το 1320, η οικογένεια ζει εξόριστη στην Κωνσταντινούπολη, με εντολή του παππού Στεφάνου Ούρου Β΄ Μιλούτιν, να τυφλωθεί ο γιος του και πατέρας του Στεφάνου Ούρου του Δ΄, Ούρος Γ΄. Στην Κωνσταντινούπολη ο Στέφαν Ούρος ο Δ΄ έμαθε ελληνικά και τον Βυζαντινό πολιτισμό και εξοικειώθηκε στον βυζαντινό τρόπο ζωής, και ήταν σε συνεχή επαφή με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (εξουσία). Οι Σέρβοι και φιλοσέρβοι βιογράφοι του, τον περιγράφουν σαν ένα πανύψηλο εντυπωσιακό άνδρα, με στρατιωτική συμπεριφορά, που δεν τα πήγαινε καλά με τη διπλωματία. Σε νεαρή ηλικία συμμετείχε σε δύο κρίσημες μάχες, όπου τον αναγορεύουν νικητή. Το 1329 νίκησε τον Βόσνιο πρίγκηπα Stephen ΙΙ Kotromanić, και το 1330 τον Βούλγαρο αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ Σισμάν στην Μάχη της Velbazhd. Όμως ο πατέρας του Ούρος ο Γ΄ διόρισε τον ανιψιό του Ιβάν Στεφάνου (μέσω Άννας Νέδα ) στο θρόνο της Βουλγαρίας στην Αύγουστος 1330.
=== ΣΕΡΒΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ (ΓΙΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΤΡΟΣ) – ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΕΨΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝ ΟΥΡΟΥ Δ΄ ΝΤΟΥΣΑΝ
Αμέσως μετά την μάχη της Velbazhd, ο πατέρας Ούρος ο Γ΄ είχε την ευκαιρία να επιτεθεί στους Βυζαντινούς, αλλά επέλεξε να περιμένει, για να μην δυσαρεστήσει πολλούς Σέρβους ευγενείς, οι οποίοι ζητούσαν να επεκταθεί προς το νότο. Από τις αρχές του 1331, ο Ντούσαν ήρθε σε πολεμική σύγκρουση με τον πατέρα του, με την κάθε πλευρά να κατηγορεί τους αριστοκράτες σύμβουλους του άλλου. Σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στον Ντούσαν, έφταιγαν οι κακοί σύμβουλοι που έστρεψαν τον Ούρο Γ΄ εναντίον του γιου του, ο οποίος αποφάσισε να αφαιρέσει από τον γιο κάθε τίτλο και να αποκληρώσει τον Ντούσαν. Ο Ούρος Γ΄ έστειλε στρατό στην Ζέτα εναντίον του γιου του και λεηλάτησε την Σκόδρα, αλλά ο Ντούσαν πρόλαβε και διέφυγε. Ακολούθησε μια ολιγόμηνη περίοδος αβεβαιότητας και ακυβερνησίας σε πολλές περιοχές της Σερβίας, και τελικά πατέρας και γιος υπόγραψαν ειρήνη τον Απρίλιος του 1331. Τρεις μήνες αργότερα, ο Ούρος Γ΄ διέταξε τον γιο του Ντούσαν να τον συναντήσει. Ο Ντούσαν φοβόταν για τη ζωή του και οι σύμβουλοί του, τον έπεισαν να αρχίσει νέο πόλεμο. Πράγματι ο Ντούσαν ξεκίνησε από την Σκόδρα κατά του Nerodimlje, όπου πολιόρκησε τον πατέρα του. Ο Ούρος Γ΄ τράπηκε σε φυγή, και ο γιος του Ντούσαν κατέλαβε την εξουσία και έγινε αρχηγός της δυναστείας. Συνέχισε να καταδιώκει τον πατέρα του, και τον έφτασε κοντά στο Πέτριτς (Πετρίτσι). Στις 21 Αυγούστου 1331 ο Ούρος Γ΄ παραδόθηκε στον γιο του, ο οποίος τον έκλεισε στη φυλακή. Ο Ντούσαν στέφεται βασιλιάς όλων των Σέρβων και των Νησιώτικων εδαφών (Αδριατικής) την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου 1331.
— Ο εμφύλιος πόλεμος είχε εμποδίσει τη Σερβία να παρέχει βοήθεια και στήριξη στον Ιβάν Στεφάνου και την Άννα Νέδα της Βουλγαρίας, οι οποίοι είχαν καθαιρεθεί τον Μάρτιο του 1331, και κατέφυγαν στα βουνά. Ο Ιβάν Αλεξάντερ της Βουλγαρίας φοβόταν πλέον ότι κινδυνεύει και από την Σερβία, αφού ο σύμμαχός του ηττήθηκε από τον γιο του. Ζήτησε αμέσως υπογραφή ειρήνης με τον νέο Σέρβο βασιλιά Ντούσαν. Τόσο ο Ντούσαν όσο και ο Ιβάν Αλεξάντερ είχαν βλέψεις στα πλουσιότερα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Έτσι, δεν δυσκολεύτηκαν να τα βρουν και τον Δεκέμβριο του 1331 υπόγραψαν ειρήνη και συμμαχία, με σχετική υποτέλεια της Βουλγαρίας, αλλά και αναγνώριση του Ιβάν Αλεξάντερ ως βασιλιά της Βουλγαρίας. Οι συμφωνίες επισφραγίστηκαν με το γάμο του Ντούσαν με την Ελένη της Βουλγαρίας, την αδελφή του Ιβάν Αλεξάντερ.
Τον Δεκέμβριο του 1331 ο Στέφαν Ούρος Δ΄Ντούσαν, άρχισε και τις επιδρομές στη Βυζαντινή Μακεδονία. Σαφώς ήταν ένας κλεφτοπόλεμος φθοράς, που δεν ταιριάζει με τους τίτλους που αυτοπροβλήθηκε και επιβλήθηκε ο βασιλιάς της Σερβίας. Αυτό μπορούσε να κάνει και αυτό έκανε. Μεγάλη επίθεση κατά του Βυζαντίου δεν μπορούσε να αρχίσει, αφενός διότι το 1332 ο Ντούσαν έπρεπε να καταστείλει τις εξεγέρσεις στη Ζέτα (σημερινή βόρεια Αλβανία) και αφετέρου δεν διέθετε ναυτικές δυνάμεις. Πέρα από τη συνολική αχαριστία του Σέρβου βασιλιά προς το Βυζάντιο, εδώ φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο, η αχαριστία του Ντουσάν στους άρχοντες και στους αλβανούς κατοίκους της Ζέτας οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν και τον βοήθησαν στα δύσκολα, ενώ αυτός ξέχασε να υλοποιήσει όσα τους είχε υποσχεθεί για ανταμοιβές και επέκταση επιρροής τους. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο «μέγας» Στέφαν Ούρος Δ΄Ντούσαν χρειάστηκε να σπαταλήσει ολόκληρο το 1332, για να καταστείλει την εξέγερση της Ζέτας (βόρεια σημερινή Αλβανία).
Από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του (1334), ο Ντούσαν ξεκίνησε τους πολέμους φθοράς κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι με μικρές διακοπές, συνεχίστηκκαν μέχρι το θάνατό του το 1355.
Το 1336 είχε δύο αμυντικές επιτυχίες σε συγκρούσεις με τους Ούγγρους. Στην αρχή ο στρατός του Ντουσάν νικήθηκε από τον ισχυρό βασιλικό στρατό 80.000 ανδρών του Καρόλου Α΄ της Ουγγαρίας στο Sumadija. Όταν οι Ούγγροι προχώρησαν βαθύτερα στις λοφώδεις περιοχές, το ιππικό του Ντούσαν ξεκίνησε την αντεπίθεσή του με αποτέλεσμα μια σερβική νίκη και οι Ούγγροι εκδιώχθηκαν. Ο Κάρολος Α’ της Ουγγαρίας πληγώθηκε από ένα βέλος, αλλά επέζησε. Επίσης οι «Σέρβοι» απέκρουσαν και τις υποτελείς στην Ουγγαρία δυνάμεις της Κροατίας και της Βοϊβοντίνας.
— Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Στον εμφύλιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ο Σέρβος κράλης ή βασιλιάς Ντούσαν και ο υποτελής σε αυτόν σύμμαχός του Ιβάν Αλεξάντερ της Βουλγαρίας πήραν αντίθετες πλευρές στη σύγκρουση, αλλά παρέμειναν στη μεταξύ τους ειρήνη, προφανώς για να εκμεταλλευτούν τον Βυζαντινό εμφύλιο πόλεμο, ώστε να εξασφαλίσουν κέρδη για τον εαυτό τους. Όταν πέθανε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ’ το 1341, άφησε τον δεκάχρονο γιο του, Ιωάννη Ε’, στον θρόνο. Αντιβασιλείς του Ιωάννη Ε’ ήταν ο Ιωάννης ΣΤ’ Καντακουζηνός, η μητέρα του Αυτοκράτορα Άννα της Σαβοΐας, καθώς και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΔ’ Καλέκας. Η αντιπαλότητα μεταξύ του Καλέκα και του Καντακουζηνού οδήγησε σε καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος έληξε με νίκη του Καντακουζηνού, ο οποίος εισήλθε θριαμβευτής στην Κωνσταντινούπολη το 1347. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, οι βουβώνες, οι σεισμοί και οι επιδρομές των Οθωμανών συνεχίστηκαν μέχρι τη στιγμή που η Φιλαδέλφεια ήταν η μόνη επαρχία των Βυζαντινών στη Μικρά Ασία – αν και οι Βυζαντινοί αναγκάζονταν να πληρώνουν φόρο υποτέλειας για να διατηρήσουν την πόλη. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, οι δύο πλευρές προχώρησαν στη μίσθωση Σέρβων και Τούρκων στρατιωτών, αφήνοντας τα περισσότερα εδάφη της Μακεδονίας κατεστραμμένα και εγκαταλειμμένα στα χέρια των Σέρβων!!! Μετά τη νίκη του, ο Καντακουζηνός βασίλευσε ως συναυτοκράτορας του ανήλικου Ιωάννη Ε’.
Οι συστηματικές επιδρομές του Σέρβου Στέφαν Ούρου Δ΄ Ντούσαν ξεκίνησαν το 1342 και στο τέλος (1355) είχε κατακτήσει όλα τα βυζαντινά εδάφη στα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι την Καβάλα, εκτός από την Πελοπόννησο και τη Θεσσαλονίκη, την οποία δεν μπορούσε να κατακτήσει επειδή ο στόλος του ήταν πάρα πολύ μικρός. Οι κατακτήσεις του δεν είχαν σταθερότητα και συχνά αναγκαζόταν να μετακινείται για να καταστείλει εξεγέρσεις. Οι άνθρωποι (αυλή) του Ντουσάν διέδιδαν, ότι απώτερος στόχος του ήταν, να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη και να αντικαταστήσει την παρηκμασμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με μια ενωμένη Ορθόδοξη Ελληνο-Σερβική Αυτοκρατορία υπό τον έλεγχό του. Τον Μάιο του 1344, ο διοικητής του Preljub που ηγείτο μιας δύναμης 500 «Σέρβων» εκλεκτών μισθοφόρων-επιδρομέων, σταμάτησε στα Stephaniana (Στεφανινά) από μια τουρκική δύναμη 3.100 ανδρών. Η μάχη κερδήθηκε από τους Τούρκους, αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή, για να ανατρέψει τη σερβική κατάκτηση της Μακεδονίας. Αυτή η τουρκική δύναμη ήταν μισθωμένη από Βυζαντινούς και ανήκε στο εμιράτο του Αϊδινίου και κατευθυνόταν από την Μακεδονία προς την Ανατολία (Τουρκία), διότι η Σμύρνη όπου ήταν η βάση της κινδύνευε από Λατίνους εισβολείς!!!
Πιθανόν μετά τη καταστολή της εξέγερσης της Ζέτας (Βόρεια σημερινή Αλβανία) το 1332, ο «μέγας» Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν, από βασιλιάς των Σέρβων, είχε αρχίσει να αυτοαποκαλείται «βασιλιάς της Σερβίας, της Αλβανίας και των παράκτιων.» Το 1343, πρόσθεσε μόνος του και «των Ρωμαίων (=Ελλήνων)» στον τίτλο του «βασιλιά της Σερβίας, της Αλβανίας και της ακτής». Το 1345 άρχισε να καλεί τον εαυτό του τσάρο, που ήταν ισοδύναμο με τον τίτλο του αυτοκράτορα, αυτό αποδεικνύεται από χάρτες που υπάρχουν σε δύο μονές του Αγίου Όρους, ο ένας από τον Νοέμβριο 1345 και ο άλλος, από τον Ιανουάριο 1346. Λίγο πριν ή αμέσως μετά τα Χριστούγεννα του 1345, σε μια συνεδρίαση ευγενών και αξιωματούχων του στις Σέρρες, που κατέκτησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1345, αυτοανακηρύχθηκε «Τσάρος των Σέρβων και Ρωμαίων» (Ρωμαίο – Ρωμιοί, είναι λέξη ισοδύναμη με Έλληνες στα Σερβικά έγγραφα). Επίσης, η καρικατούρα «τσάρου» ή «αυτοκράτορα» η οποία το «πρωί» καταλάμβανε μια έκταση και την έχανε το «βράδυ» πάσχων από οξύτατη βυζαντινίτιδα, εξέδιδε τα επίσημα έγγραφά του στην…. Ελληνική γλώσσα και τα υπόγραφε με κόκκινο μελάνι!!! Στο εν λόγω μασκαριλίκι, τον ακολουθούσαν οι περί αυτόν «καίσαρες» ή «δούκες» ή «δεσπότες» ή «σεβαστοκράτορες» και άρχισαν οι τρισάθλλιοι, να προσκολούν δίπλα στα πραγματικά ονόματά τους και επίθετα σύγχρονών τους, γνωστών ευγενών Ελλήνων του Βυζαντίου (π.χ. Ανδρόνικος, Παλαιολόγος κλπ) με τις οικογένειες των οποίων δεν είχαν καμία σχέση!!!…
— ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΕΨΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΝΤΟΥΣΑΝ ΩΣ…. ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
Δεν είναι μόνο το παρηκμασμένο Βυζάντιο, όπου οι τίτλοι αυτοκράτωρ, καίσαρας κλπ ονοματοδοσίες ευγενών, είχαν αρχίσει να αποκτούν μια γραφική γελοιότητα. Το ίδιο θέατρο άρχισε να παίζεται από την αρχή και στην νεότευκτη «αυτοκρατορία» του Στέφαν Ούρου Δ΄ Ντούσαν. Επειδή τα τελετουργικά χρειάζονταν και ανάλογο ρασοφόρο επίπεδο και επειδή πολλοί χασκογελούσαν στην Ευρώπη με τις αυτοαναγορεύσεις του, δείτε τον άντρα τον …σωστό.
Στις 16 Απρ 1346 (Πάσχα), συγκάλεσε στα Σκόπια, μια τεράστια σε όγκο ρασοσύναξη, στην οποία παρέστησαν ο Σέρβος Αρχιεπίσκοπος Joanikije Β΄, Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Nikolaj Α΄, ο Βούλγαρος (υποτελής) Πατριάρχης Συμεών και μερικοί ηγούμενοι μονών του Αγίου Όρους, πλαισιωμένοι από έναν «στρατό» Σέρβων παπάδων και μοναχών. Οι συγκεντρωθέντες αρχιερείς και κληρικοί συμφώνησαν, στο ότι στο εξής, θα αναγνωρίζουν ιεροτελετουργικά την αναβάθμιση της αυτοκέφαλης Σερβικής Αρχιεπισκοπής σε… Πατριαρχείο. Ο Αρχιεπίσκοπος από εκείνη τη στιγμή και στο εξής θα έχει τον τίτλο του Πατριάρχη της Σερβίας, αν και βρέθηκε ένα έγγραφο που τον αποκαλούσε Πατριάρχη των Σέρβων και των Ελλήνων, στην έδρα του, στο μοναστήρι του Pec. Ο νέος Πατριάρχης Joanikije Β΄, ΚΛΗΘΗΚΕ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ και έστεψε πανηγυρικά τον Στέφαν Ούρο Δ΄ Ντούσαν ως «βασιλέα και αυτοκράτορα των Σέρβων και Ρωμαίων» (Bασιλεὺς καὶ αὐτoκράτωρ Σερβίας καὶ Pωμανίας). Ο Ντούσαν στη συνέχεια έστεψε τον ΑΝΙΚΑΝΟ γιο του, βασιλιά των Σέρβων και των Ελλήνων, δίνοντας σε αυτόν τον ονομαστικό κανόνα, πως τάχα είχε ιδιαίτερη ευθύνη για την «Ρωμαϊκή», δηλαδή για τα ελληνικά εδάφη!!!
Στη συνέχεια έχουμε έναν τυπικό μόνο αποβυζαντινισμό της Σέρβικης διοίκησης και της σέρβικης δικαιοσύνης, με απλές αλλαγές στην ονοματοδοσία διάφορων τίτλων. Τους τίτλους των διάφορων αξιωμάτων, μόνο ο αυτοκράτορας, Ντούσαν θα μπορούσε να χορηγεί. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν χρόνια δυστυχίας και καθολικής παρακμής για τα εις χείρας των «Σέρβων» Ελληνικά εδάφη. Στη πράξη ο «μέγας» Ντούσαν των Σέρβων, διόριζε δεσπότες και καίσαρες σε διάφορα επαρχιακά τμήματα του κράτους του, επιλέγοντας αποκλειστικά πρόσωπα του άμεσου συγγενικού του περιβάλλοντος, που αποδείχθηκαν αδίστακτοι φονιάδες και ληστές.
=== ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ – ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΝΟΠΛΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ
Αποκομένη από τη δύση η Βυζαντινή αυτοκρατορία και σε συνεχείς εμφύλιους με την αυτοκρατορία της Νίκαιας στη Μικρά Ασία, βρέθηκε αδύναμη να αντιμετωπίσει μόνη της, τις επιδρομές του Ντουσάν στα Ελληνοβυζαντινά εδάφη Μακεδονίας, Ηπείρου και Θεσσαλίας. Η Βουλγαρία ήταν ξανά υποτελής στη Σερβία και περισσότερο ελεγχόμενη από άλλες φορές. Οι Λατίνοι αδιάφοροι, είχαν μετατραπεί και αυτοί σε πτωματοφάγους του καταρρέοντος Βυζαντίου. Άλλη διέξοδος δεν υπήρχε και οι Βυζαντινοί εξαναγκάσθηκαν να αναζήτησουν συμμάχους στους Οθωμανούς Τούρκους. Έτσι ήλθαν για πρώτη φορά, τούρκικες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Όπως είδαμε πιο πάνω, η πρώτη σύγκρουση μεταξύ Σέρβων και Τούρκων σε Ευρωπαϊκό έδαφος, έγινε στα Stephaniana (Στεφανινά Θεσσαλονίκης) το 1344, εντελώς συμπτωματικά, με ήττα των Σέρβων, αλλά και αποχώρηση 3.100 Τούρκων στην Ανατολία, επειδή κινδύνευε η βάση τους στη Σμύρνη!!! Το 1348 με 1349, Στέφαν Ούρος Δ΄ Ντούσαν κατέκτησε σχετικά εύκολα Ήπειρο, Ακαρνανία και Θεσσαλία, που είχαν υποφέρει πολλά από τους αδιάκοπους πολέμους. Αυτή την περίοδο (1344 – 1348) έχουμε και την κάθοδο μεζί με τους άλλους μισθοφόρους του «σέρβικου» στρατού, ένοπλων Αλβανικών σωμάτων, που διακρίθηκαν για το ασταμάτητο πλιάτσικο σε Ήπειρο, Μακεδονία, Θεσσαλία. Για να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο την δήθεν και «Ελληνικότητα» του εισβολέα Ντούσαν, αξίζει να σημειώσουμε, ότι ενώ ακόμα δεν είχε σταθεροποιήσει τη κατοχή εδαφών, επιδόθηκε σε αντικαταστάδεις τοπικών Ελληνικών τοπωνυμίων με σλαβοσέρβικα!!! Επίσης απόλυσε το μεγαλύτερο μέρος Ελλήνων στρατιωτών του και τους αντικατέστησε με Σέρβους και ξένους εισβολείς, ενώ απέκλεισε τους Έλληνες από θέσεις διοίκησης Ελληνικών εδαφών. Ως δεσπότη της Ηπείρου και της Θεσσαλίας διόρισε τον Συμεών Ούρο και τοποθέτησε…. «καίσαρα» της Δράμας τον Vojihna. Αυτά δεν είναι ψιλά γράμματα. Είναι γνώσεις ουσίας που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ανεξάρτητα με το τι θέλει και το πως αισθάνεται ο απλός Σέρβικος λαός για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ο Στέφαν Ούρος Δ΄ Ντούσαν και τα τσιράκια που χρησιμοποίησε στο σύντομο πέρασμά τους από Ελληνικά εδάφη, αποδείχθηκαν ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ.
— ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑΤΟΥ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
Η ΗΠΕΙΡΟΣ, η ΘΕΣΣΑΛΙΑ, αλλά και ολοκληρος ο γνωστός τότε Ελλαδικός χώρος, από το 1204 έως το 1318, παρουσίαζε τη κάκιστη εικόνα παρακμής, που ιστορικά διαπιστώνουμε να υπάρχει σε όλη τη Βυζαντινή και πολυκομματιασμένη αυτοκρατορία. Πολλοί πόλεμοι, κυρίως εμφύλιοι.
1318.- Ο Θωμάς Κατακουζινός δολοφονήθηκε απ’ τον Ιταλό κόμη της Κεφαλονιάς Νικόλαο Orsini, ο οποίος αρπάζει τον θρόνο του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Έτσι έκλεισε η πρώτη περίοδος του Δεσποτάτου της Ηπείρου της Ελληνικής δυναστείας των Κομνηνών Δουκάδων, που βασίλεψε 114 χρόνια. Ακολουθεί περίοδος συνεχούς εναλλαγής ξένων ηγεμόνων, μερικές φορές και ελληνικών οικογενειών, οι οποίοι μέχρι την εμφάνιση της Σερβοκρατίας, σεβάστηκαν τα δικαιώματα και τις παραδόσεις των υπηκόων τους Ελλήνων Ηπειρωτών. Το Δεσποτάτο της Ηπείρου όμως, έχασε οριστικά την παλιά του αίγλη και από τότε αρχίζει η παρακμή του, μέχρι που υποδουλώθηκε στους Τούρκους.
1323.- Ο Νικόλαος Orsini δολοφονήθηκε απ’ τον αδερφό του Ιωάννη Β’ που κυβέρνησε ως «δούλος του αυτοκράτορα», αναγνωρίζοντας την επικυριαρχία της Κωνσταντινούπολης. για να φαντάζει μάλιστα ως γνήσιος διάδοχος των κομνηνοδουκάδων, ασπάσθηκε την ορθοδοξία, σφετερίσθηκε τα ονόματα Άγγελος, Κομνηνός και Δούκας και νυμφεύτηκε κάποια άλλη Άννα Παλαιολογίνα, κόρη βυζαντινού αξιωματούχου. (Ακριβώς την ίδια πρακτική εφάρμωσαν λίγα χρόνια μετά και οι Σέρβοι).
1337.- Η Άννα δολοφόνησε τον σύζυγό της Ιωάννη Β΄ κι ανέβασε στο θρόνο τον ανήλικο γιο της Νικηφόρο Β’ Ορσίνι ή… Άγγελο Κομνηνό, στην ουσία όμως διοικούσε η ίδια ως αντιβασίλισσα. Αυτά τα γεγονότα και κάποιες άστοχες διπλωματικές ενέργειες της Άννας αποδυνάμωσαν τη διοίκηση του Δεσποτάτου.
1338.- Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ανδρόνικος Γ’ Παλαιολόγος επωφελείται της ουσιαστικής ακυβερνησίας στην Ήπειρο και προσαρτά το Δεσποτάτο στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Δεσπότης (κυβερνήτης) διορίστηκε στην Άρτα ο πρωτοστράτορας (στρατηγός) Θεόδωρος Συναδηνός.
1340.- Δεσπότης διορίζεται ο Ιωάννης Άγγελος ο Πιγκέρνης, που διοικούσε την Θεσσαλία και υπό αυτόν, Ήπειρος και Θεσσαλία ενώνονται σε μια επικράτεια μέχρι το 1347.
1348-1349.- Η κατάσταση στο Βυζάντιο και στην Ήπειρο εξακολουθούσε να είναι ρευστή. Ο κράλης ή βασιλιάς ή τσάρος ή αυτοκράτορας των Σέρβων Στέφαν Ούρος Δ΄ Ντούσαν, που μέχρι τότε έκανε επιδρομές φθοράς και πλιάτσικου στη Βυζαντινή κεντροδυτική Μακεδονία, άρχισε να κινείται με τους Γερμανούς, Ισπανούς, Αλβανούς και Σέρβους μισθοφόρους του, προς νότο (σύμφωνα και με τις επιθυμίες Σέρβων «ευγενών» κατσαπλιάδων) και μέχρι τέλους του 1349, υποδούλωσε την βορειοδυτική Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όπου και αυτοαναγορεύθηκε «Δεσπότης της Άρτας και Κόμης της Θεσσαλίας» τίτλο που παραχώρησε στον ετεροθαλή αδερφό του Συμεών Ούρο ή Ούρεση (που αυτοαποκαλούνταν και… Παλαιολόγος), τον οποίο διόρισε διοικητή της Ηπείρου με έδρα την Άρτα.
1349.- Στις 21 Μαΐου 1349, ο Στέφαν Ούρος Δ΄ Ντούσαν υπόγραψε τον «Κώδικα» Των Σέρβων, γνωστόν και σαν «Κώδικα Ντούσαν» ο οποίος όμως έχει πλέον αποδειχθεί, ότι δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η Σερβοποίηση τριών (3) μεγάλων προ αυτού νομικών έργων:
1.– του Νομοκανόνα του Αγίου Σάββα.
2.– του Corpus Juris Civilis, και
3.– του Βυζαντινού δικαίου!!!
Αν και φαίνεται η εντονότατη Βυζαντινή επιρροή, ο κώδικας του Στέφαν Ούρου Δ΄ Ντούσαν, ήταν προσαρμοσμένος, ώστε να είναι κομμένος και ραμμένος στην απόλυτη εξουσία του Σέρβου Μονάρχη, με την στήριξη της αναβαθμισμένης σε πατριαρχείο Σέρβικης εκκλησίας. Σίγουρα συρράφθηκε από κάποιους Σέρβους δικαστές, οι οποίοι παρέμειναν άγνωστοι, προς δόξαν του απόλυτου δικτάτορα της εποχής.
— ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝ ΟΥΡΟΥ Δ΄ ΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Αφού τελείωσε ο Στέφαν Ούρος Δ΄ Ντούσαν με την κατάκτηση – υποδούλωση της Ήπειρου, της Θεσσαλίας, αλλά και βόρεια με το πριγκιπάτο Hum (Βοσνία – Ερζεγοβίνη), άρχισε τις προετοιμασίες για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, η οποία παρά τη γενική κατάσταση αποσύνθεσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα για έναν ανόητο ηγεμόνα, που ήταν μαθημένος μέχρι εκείνη τη στιγμή, να κάνει… κλεφτοπόλεμο, κρυπτόμενος όποτε βρισκόταν στα δύσκολα.
Για να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, ο Στέφαν χρειαζόταν ισχυρό στόλο, τον οποίο, παρά την αναγόρευσή του και σε αυτοκράτορα των… ακτών του βασιλείου του, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ. Γνώριζε ότι ο μικρός στόλος του, σε δύο νότιας πόλεις της Σερβίας στη Δαλματία, ήταν ανίσχυρος έως ουσιαστικά ανύπαρκτος, για να οδηγηθεί σε κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Έτσι, ο Στέφαν Ούρος ο Δ’ άρχισε διαπραγματεύσεις με τη Βενετία, με την οποία είχε φροντίσει να έχει καλές διπλωματικές σχέσεις. Οι Βενετοί όμως φοβόντουσαν, ότι θα έχαναν πολλά πλεονεκτήματα, αν συνέβαλαν σε ενίσχυση του Σέρβου βασιλιά, τέτοια, που να τον οδηγούσε σε κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Ο Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν, υποσχόταν στους Βενετούς, ότι αν συμμαχήσουν μαζί του, θα τους έδινε πολλά προνόμια, μόλις καταλάμβανε με τα πλοία τους όλα τα βυζαντινά εδάφη (κυρίως Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη). Η Βενετία όμως προτίμησε να αποφύγει μια τέτοια στρατιωτική συμμαχία. Προφανώς και θα είχαν σπουδάσει την μέχρι τώρα αχάριστη συμπεριφορά του, προς όσους τον βοήθησαν!!! Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ οι Βενετοί είχαν ανάγκη τους Σέρβους για να αντιμετωπίσουν τους Ούγγρους πάνω από τη Δαλματία, απέφυγαν τον Στέφαν Ούρο Δ’ Ντούσαν, διότι δεν τον εμπιστεύονταν!!! και δεν ήθελαν να δημιουργηθεί τέτοια υποχρέωση!!! Έτσι οι Βενετοί απέρριψαν διπλωματικά τις προτάσεις του Ντουσάν για συνεργασία.
1350.- Νέες εξεγέρσεις στο πριγκηπάτο Hum (Βοσνία – Ερζεγοβίνη), εξαναγκάζουν τον Στέφαν Ούρο Δ’ Ντούσαν, να αποσύρει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του από Μακεδονία και Θεσσαλία, για να πάει στη Βοσνία. Ο ικανός συναυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιωάννης ΣΤ´ Κατακουζηνός, αν και πριν λίγα χρόνια παρέλαβε μια ακυβέρνητη αυτοκρατορία, εισέρχεται με μικρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Μακεδονία και προσπαθεί να επανακτήσει τμήματα των Βυζαντινών χαμένων πατρίδων. Τον υποστηρίζει στη προσπάθειά του, ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Κάλλιστος, ο οποίος αφόρισε τον Στέφαν Ούρο Δ’ Ντούσαν, προκειμένου να αποθαρρύνει τον Ελληνικό πληθυσμό των Ελληνικών επαρχιών, από κάθε σκέψη για υποστήριξη της σερβικής διοίκησης και έτσι να συμβάλλουν στην εκστρατεία Ιωάννη ΣΤ΄Καντακουζηνού. Ο αφορισμός δεν σταμάτησε τις σχέσεις του Στέφαν Ούρου Δ’ Ντούσαν με κάποιες μονές του Αγίου Όρους, οι οποίες εξακολουθούσαν να τον αντιμετωπιστούν ως αυτοκράτορα (κατά προτίμηση) των Σέρβων, παρά ως αυτοκράτορα των Σέρβων και των Ελλήνων.
Ο Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός κατόρθωσε με έναν μικρό στρατό, ότι καλύτερο θα μπορούσε να επιτύχει. Κατέλαβε την χερσόνησο της Χαλκιδικής, και στη συνέχεια την Βέροια και την Έδεσσα. Η Βέροια ήταν η πλουσιότερη πόλη στην περιοχή. Υπενθυμίζουμε ότι ο σατράπης με όλη τη κακή σημασία της λέξης, Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν, είχε προηγουμένως αντικαταστήσει τους Έλληνες στρατιώτες από τις φρουρές των πόλεων, με Σέρβους. Παρ΄ όλα τα μέτρα του Σέρβου ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ μονάρχη, ο ντόπιος ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ πληθυσμός βοήθησε τον Καντακουζηνό, για να επιτύχει η εκστρατεία του, του 1350. Μόνο στην Έδεσσα συνάντησε δυσκολία ο Καντακουζηνός, αλλά την ανάκτησε μετά από επιτυχημένη επίθεση. Μετά ο Καντακουζηνός με μικρή δύναμη κατευθύνθηκε προς Θεσσαλία, αλλά σταμάτησε στα Σέρβια από τον Σέρβο Καίσαρα Preljub και τις δυνάμεις του. Η βυζαντινή δύναμη αποσύρθηκε στη Βέροια, διότι οι Τούρκοι που είχε μισθώσει για να τον βοηθήσουν στην εκστρατεία του, περίπου 3.300 ανδρών, στην αρχή επιδόθηκαν σε πλιάτσικο φθάνοντας μέχρι τα Σκόπια και στη συνέχεια αφού συνάντησαν τυχαία τον Σέρβο Preljub και τον νίκησαν, επέστρεψαν επειγόντως στην Ανατολία.
Η Βυζαντινή εκστρατεία ανάγκασε ξανά τον Ντούσαν να επιστρέψει στη Hum, όπου ανασυγκρότησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τις δυνάμεις του και ξεκίνησε για να ανακτήσει τη Θεσσαλία.
Το πριγκηπάτο της Hum, το οποίο διοικούσε η συγγενική με τους Νεμάγια (δυναστεία Σέρβων) οικογένεια Νίκολιτς, αποδείχθηκε τεράστιο πρόβλημα για τον «μέγα» Στέφαν Ούρο Δ’ Ντούσαν της Σερβίας. Ούτε τα όπλα, ούτε οι δωροδοκίες Βόσνιων ευγενών, στάθηκαν ικανές να κάμψουν τις Βοσνιακές δυνάμεις. Ουσιαστικά ο Σέρβος μονάρχης ήταν σε έναν μόνιμο πόλεμο μαζί τους και αποδείχθηκε στη πράξη, ότι οι Βόσνιοι ήξεραν να κάνουν κλεφτοπόλεμο, καλύτερα από αυτόν. Πρότεινε επίσης γάμο του γιου του με την Ελισσάβετ, κόρη του ηγέτη των Βοσνίων Μπαν Στέφαν Β΄ Κοτρομάνιτς, με προίκα την Hum.
Εν τέλει, ο Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν της Σερβίας, υπέταξε για πολλοστή -μέσα σε 20 χρόνια- φορά την Hum και ξανάρχισε να κάνει σχέδια για νέες κατακτήσεις, με στόχους το Βελιγράδι, τη Μάκβα, το Δυρράχιο, τη Φιλλιπούπολη, την Αδριανούπολη, τη Θεσσαλονίκη και τελικό στόχο την Κωνσταντινούπολη, δήθεν επικεφαλής ενός στρατού σταυροφόρων, που θα έδιωχνε τους Οθωμανούς Τούρκους μακριά από την Ευρώπη. Στη πραγματικότητα, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, η έλλειψη των απαιτούμενων προσόντων στο πρόσωπό του, η ανυπαρξία πραγματικά ισχυρής στρατιωτικής δύναμης (στο απώγειο της «δόξας» του διέθεται συνολικά 80.000 μισθοφόρους, τους οποίους εξανάγκαζε να μετακινούνται αδιάκοπα από τα βόρεια σύνορα με τους Ούγγρους μέχρι την Αιτωλοακαρνανία και από τις ακτές Αδριατικής και Ιονίου, μέχρι την Καβάλα) και οι λεηλασίες τόπων ελληνορθόδοξων πληθυσμών, στους οποίους αντί να εμφανισθεί ως ελευθερωτής, υπήρξε ένας αδίστακτος δυνάστης, η εύκολη απώλεια εδαφών που κατακτούσε, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ, δεν είναι στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της άποψης, ότι ο Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν της Σερβίας, είχε τα προσόντα να ανακόψει την είσοδο των Οθωμανών. Επί των ημερών του δημιουργήθηκαν τα πρώτα Οθωμανικά προγεφυρώματα επί Ευρωπαϊκών εδαφών και αποδείχθηκε ότι από το 1350 μέχρι το 1355 που πέθανε, δεν ήταν αυτός που μπορούσε να αναστρέψει τον ρουν της ιστορίας. Αντίθετα ήταν αυτός που έδωσε τη χαριστική βολή στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και απλά οι Τούρκοι κληρονόμησαν το πτώμα της.
Ο Στέφαν Ούρος Δ’ Ντούσαν της Σερβίας, ενώ συνέχιζε να προπαγανδίζει την προετοιμασία σταυροφορίας κατά των Τούρκων, αρρώστησε και πέθανε στη Δεβόλη στις 20 Δεκεμβρίου 1355. Πολλοί πιθανολογούν ότι δηλητηριάστηκε. Με τον θάνατό του, άρχισε και η αργή αλλά σταθερή κατάρρευση της «αυτοκρατορίας» του. Ο γιος του και διάδοχος Στέφαν Ούρος Ε’, αποδείχθηκε τελείως ανίκανος και μόνο στα χαρτιά ονομαζόταν αυτοκράτορας των Σέρβων και Ελλήνων. Ο κάθε κατά τόπο ηγεμονίσκος και φαιουδάρχης, αδιαφορούσε για τη τύχη του Σερβικού βασιλείου και φρόντιζε να περισσώσει ή και να επεκτείνει τα δικά του φαιουδαρχικά όρια. Στη πράξη, η Σερβική «αυτοκρατορία» κατακερματίσθηκε άμεσα σε μικρά πριγκηπάτα, εύκολη λεία στις ορέξεις των Τούρκων. Το τελικό μέγιστο μέγεθος του Σέρβικου κράτους των Νεμάνια, η συνολική μέγιστη στρατιωτική δύναμη, οι πολλοί εμφύλιοι και στη διάρκεια βασιλείας του κορυφαίου για τους Σέρβους Στέφαν Ούρου Δ’ Ντούσαν, και η άμεση κατάρρευση των Σερβικών κατακτήσεων, μετά τον θάνατο του Στέφαν Ούρου Δ’ Ντούσαν, είναι ουσιαστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι ο τίτλος «αυτοκρατορία Σερβίας και Ρωμανίας (=Ελλάδας)» ήταν πλασματικός και δεν ανταποκρινόταν με την πολιτικοστρατιωτική πραγματικότητα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
ΕΔΩ, εγώ δεν ξαναγράφω την ιστορία, αλλά την ξαναδιαβάζω πολλές φορές και την δείχνω κατά τρόπο απαλλαγμένο από κατευθυντήριες γραμμές και στρεβλώσεις των πρωταγωνιστών της όταν ευρίσκοντο εν ζωή. Βεβαίως η στάση της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας, την περίοδο της δυναστείας Νεμάνια, ήταν καθόλα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και προσβλητική για την Ορθοδοξία και ουσιαστικά, με απόλυτο εμπαιγμό εχθρική κατά του Ελληνικού Έθνους, το οποίο Έθνος, πανηγυρικά αποδεικνύεται ότι ΥΠΗΡΧΕ και σε αυτήν την ιστορική περίοδο. Αυτή η εξόχως παρηκμασμένη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, αγιοποίησε τα περισσότερα μέλη της αιμοσταγούς και βάρβαρης οικογένειας των Νεμάνια, μέσα από μια αδιάκοπη σχέση «δούναι και λαβείν» συμφέροντος.
Η Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, γνώριζε ότι συνδιαλεγόταν και στήριζε απόλυτα έναν πατροκτόνο αλλά και εξολοθρευτή ομόδοξων λαών.
Βεβαίως και έχω παραλήψει πολλά πολεμικά γεγονότα που δεν αφορούν την γνώμη που θέλουμε να σχηματίσουμε, για τα όσα συνέβησαν και στην Ήπειρο (συμπεριλαμβανομένων και των Αρβάνων με αυτήν) και τη κρίσημη περίοδο της Σερβοκρατίας με πρωταγωνιστή τον Στέφαν Ούρο Δ΄ Ντούσαν της Σερβίας. Έτσι θα κατανοούμε την μετανάστευση Ελληνικών πληθυσμών (κυρίως Αρβανιτών) από την Ήπειρο, προς τη Κεντρική και Νότια Ελλάδα, που έψαχναν τόπο να διασωθούν από την απόλυτη εξαθλίωση.
Την αισχρά πολιτικάντικη πρακτική, να αυτοπροβάλεται ένας βάρβαρος εισβολέας και τύρανος του Ελληνικού λαού, σαν αυτοκράτορας και των Ελλήνων, θα τη δούμε αργότερα να επαναλαμβάνεται με τον Σκεντέρμπεη και αρκετά αργότερα, με τον Αλί πασά.
Οι αδιάκοποι πόλεμοι των Νεμάνια και ιδίως του Στέφαν Ούρου Δ΄ Ντούσαν, που μετακινούσε διαρκώς μια δύναμη 40.000 – 60.000 στρατιωτών, από την Βοσνία μέχρι την Αιτωλοακαρνανία και από την Αδριατική και το Ιόνιο μέχρι την Καβάλα, η τοποθέτηση Σέρβων σατράπηδων, μελών της οικογένειας Νεμάνια, στις κατακτούμενες πόλεις και η παρατεταμένη πολιτικοστρατιωτική αστάθεια στη νοτιοανατολική Βαλκανική και στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, δεν εξασφαλίζουν συνθήκες για ασφαλή μετανάστευση αλλοδαπών πληθυσμών στον Ελλαδικό χώρο.
Η απόλυση των Ελλήνων μισθοφόρων στρατιωτών από τον Στέφαν Ούρο Δ΄ Ντούσαν, μαζί με την εξαφάνιση κάθε Έλληνα μικροηγεμόνα από την περιοχή που έδρασε εφαρμόζοντας απόλυτη οικογενειοκρατία, δείχνει το πόσο ΔΕΝ είχε σε πραγματική εκτίμηση τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν, το πως θα κατώρθωνε να ξεγελάσει κάθε λαό για να τον υποτάξει με τη δύναμη των όπλων, ώστε να πετύχει τους στόχους του, που συνοψίζονταν να στεφθεί αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη.
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε μια μεγάλη μάχη της κύριας δύναμης του Στέφαν Ούρου Δ΄ Ντούσαν, εναντίον μεγάλης Οθωμανικής στρατιωτικής δύναμης. ΜΟΝΟΝ μια φορά συγκρούστηκαν συμπτωματικά στα Στεφανινά μικρές δυνάμεις με ήττα των Σέρβων. Επομένως, για ποια απώλεια «τελευταίας» άμυνας στη Τουρκική εισβολή, ομιλούν μερικοί, αναφερόμενοι στον θάνατό του;;; Ποτέ του δεν πολέμησε τους Τούρκους, παρά μόνο εξουθένωσε πλήρως τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, που μετά έπεσε σαν σάπιο μήλο στα χέρια των Τούρκων. Ο μοναδικός εχθρός του Σέρβου κράλη, ήταν οι Έλληνες και η Βυζαντινή αυτοκρατορία και στόχος ζωής, ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.